 |
| Mijn verwaarloosde schoentjes, tot vandaag! |
Niet heel erg hoor, maar er zijn wel grenzen. Helaas weet ik dat het er tegenwoordig echt minder snel af gaat. Waar ik vroeger gewoon een weekje of twee wat meer op het eten kon letten, moet ik nu meer uit de kast halen: mijn sportschoenen om precies te zijn.
Sporten is niet mijn lievelingsbezigheid. Sterker nog: ik word vaak al chagrijnig van het idee. Maar ja, ik weet ook dat het wel goed voor me is en ik weet dat het voornamelijk helpt om die twee kilo er weer af te krijgen. Maar endorfinen die vrijkomen? Die doen het bij mij heel slecht. Ik ben zelden euforisch tijdens het sporten, ik voel vooral lichamelijke ongemakken. Een paar keer is het wel gebeurd. Zoals bij het wielrennen afgelopen zomer.
Zo fietsten we de "Mont du Chat" op, een berg in de Franse Alpen. Dat was eigenlijk een foutje, want de makkelijke route die we bedacht hadden, was afgesloten en aangezien mijn lief absoluut niet dezelfde weg terug wilde, zat er maar één ding op: de berg over en via de andere kant naar onze camping fietsen. We hadden op dat moment ongeveer 50 km in de benen. “De weg naar de top is maar dertien kilometer” vertelde ze overtuigend. “Wel met een continu stijgingspercentage van minimaal 10 %, maar dat valt echt wel mee in de praktijk en het is toch een stoer verhaal?”
Ik vond het een top idee (NOT!).
Precies op die berg heb ik denk ik voor het eerst een endorfine kick gekregen. Na de eerste twee kilometer heb ik mijn lief laten weten dat ze maar lekker vast vooruit moest gaan. Ik was op dat moment buiten adem en begon onredelijk boos te worden op de situatie. Mijn besluit stond wel vast: ik laat me niet kennen, ik ga ook niet terug! Ik doe het op mijn manier!
Vier uur later (vier uur!) kwam ik vloekend, tierend, hijgend en puffend boven. Ik ben wel twintig keer afgestapt om op adem te komen, maar dat maakte me niets uit. In die vier uur was ik helemaal alleen met af en toe een fietser of automobilist, die me bemoedigend of juist meewarig toeknikte, en met alles wat in mijn hoofd omging. Ik heb gescholden, gevloekt, gehuild, ik heb het opgegeven, mezelf toch weer moed in gepraat, ik heb liedjes bedacht, ik heb rekensommen gemaakt (een ontzettend goede afleidingsmanoeuvre, ik kan namelijk niet rekenen), ik fantaseerde wat ik allemaal ging doen in mijn leven, en wat ik nooit meer wilde doen (deze berg op fietsen), ik bedacht wat een gaaf verhaal het zou zijn dat juist dit kleine, berg-hatende meisje op de eerste dag van de vakantie deze monsterberg over is gegaan, maar uiteindelijk dacht ik alleen maar: "links, rechts, links, rechts" en zo kwam ik uiteindelijk boven.
 |
| uitzicht op de Mont du Chat |
Bovenaan was het prachtig en moest ik van twee Australische jongens toch echt op de foto, want het was niet niks.Voor het eerst was ik echt trots op een sportprestatie. En hoewel ik op alle segmenten van Strava (tja, je moet alles natuurlijk wel bijhouden en delen met je mede-sporters in een app) de allersloomste, allertijden op die hele berg ben, bedacht ik me ook dat ik een van de weinigen ben die überhaupt de Mont du Chat is op gefietst.
De rest van de vakantie ben ik vele andere kleine bergen op gefietst, met als toetje " le Grand Colombier". Niet dat ik nu elke keer fluitend de berg op reed, maar wel met meer vertrouwen dat ik de top zou halen.
En nu is het januari en heb ik eerlijk gezegd alweer even niets gedaan. Tot ik vandaag dus vol goede moed mijn hardloopschoenen uit de kast trok. Het was één grote ellende. Maar ja, zonder conditie en spieren kom ik die bergen in de zomer niet op. Dus daarom ga ik toch maar weer braaf elke week afzien. De oefentochten staan al in de planning. Allemaal met het oog op mijn gezondheid, twee kilo eraf, een fit lijf en het euforische gevoel wat ik hopelijk in de zomer na een bergrit wel weer ga voelen. Nog even doorzetten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten