Prins, voetbal en violen

Soms heb je van die weekenden dat je van de ene afspraak naar de anderen rent en van de ene wereld in de andere stapt. Ik had zo'n weekend...

Het begon allemaal op zaterdag. Om drie uur ging ik samen met mijn liefste naar het concertgebouw in Amsterdam. Daar zou 's avonds een bijzonder concert plaatsvinden waar violisten zouden spelen die ooit een bekend vioolconcours hebben gewonnen. Dit omdat het concours al 50 jaar bestaat. Speciaal voor deze gelegenheid zou ook de broer van de koning komen! Aangezien mijn lief de baas is van dit concours (she's very busy and important) en dit hele concert georganiseerd had, moesten we er op tijd aanwezig zijn om nog e.e.a. voor te bereiden. Zij zou de prins de hele avond vergezellen als echte gastvrouw, best een beetje spannend allemaal.

De prins kwam overigens gewoon met de auto, zonder jas en met enkel een adjudant (een soort bodyguard, met iets opvallendere kleding). Gelukkig hadden de prins en mijn lief onbewust de kleding aan elkaar aangepast en zodoende zijn daar nu hele mooie plaatjes van te vinden op social media. Na een borrel volgde het concert. Daar zat ik dan, mooi gekleed naast mijn prachtige vrouw en bijna naast de prins. Best een grappig idee vond ik zelf. Na het fantastische (want ja, ik ben een (alt)vioolmeisje) concert volgde weer een borrel. Je kunt immers niet genoeg borrelen in je leven en als je dan toch met een echte prins kunt proosten, dan zeg ik daar al helemaal geen nee tegen. Mijn lief, zelfs daar nog druk ("wacht, ik word nog even geïnterviewd door radio 4"), kon terugkijken op een succesvolle avond. Proost!

De volgende dag stond een heel ander evenement op het programma: #feyaja (voor de leken: dat betekent Feyenoord-Ajax, ook wel de klassieker genoemd, gaat over voetbal). In plaats van nette schoenen en een jurkje, ging mijn originele Olli Feyenoord t-shirt aan. Een totaal andere setting, andere kledingvoorschriften en vooral heel ander, maar niet minder gezellig, publiek. Al vijf jaar lang heb ik een vaste plek in vakkie VV van stadion De Kuip, samen met mijn lief en een heel team (oudere) mannen. Wij zijn daar: "de dames" en voor ons wordt door de mannen geregeld een plekkie vrijgehouden als we weer eens wat later zijn. Mijn lief "moedigt" het team altijd heel rustig en positief aan (lees: vloekend en tierend, waar de mannen om ons heen regelmatig van moeten blozen) en ik zing alle liedjes mee en kijk vooral naar het publiek. Als ik pech heb mis ik een doelpunt, maar dat is echt alweer even niet gebeurd.

Helaas pakte de wedstrijd bij lange na niet zo uit als we hadden gehoopt. Maar tegen de tijd dat het echt dramatisch werd waren wij alweer op weg naar het volgende doel: tv-opnames van een programma over klassieke muziek! Na een snelle omkleed-sessie (netter dan in de Kuip, maar niet zo netjes als bij het concert) reden we naar Amsterdam.
We steunden daar één van de violisten die de avond ervoor ook al had opgetreden. Wij steunen graag, ook in een televisiestudio! Lekker rustig genoten we van alle muziek en alle praatjes, tot bleek dat de violiste in kwestie voor onze neus moest spelen en wij daarachter dus vol in beeld zaten. Ik kreeg spontaan kriebel aan mijn neus, maar bleef glimlachen en meebewegen op de muziek als een echte pro. Het was een hele ervaring.

Na de opnames mochten we dan eindelijk naar huis. Precies op tijd zaten we in pyjamabroek en met een bord Indiaas eten op schoot, klaar voor de finale van Heel Holland Bakt. Eindelijk thuis, in ons eigen wereldje.

Een kleine impressie

Het nieuwe bellen

Het bestaat echt al wel langer en ik heb het denk ik onbewust ook wel vaker gezien. Maar vandaag zag en hoorde ik het weer voorbij komen en bedacht ik me hoe raar ik het eigenlijk vind. Misschien ligt dat voornamelijk aan mij. Ik verbaas me wel vaker over nieuwe gebruiken en ontwikkelingen. En hoewel ik mezelf niet oud vind, zijn dit misschien toch de eerste tekenen.

Er lijkt de laatste jaren namelijk een nieuwe manier van bellen te zijn ontstaan.

Sowieso is bellen niet meer helemaal van deze tijd. Alles gaat natuurlijk via WhatsApp of chat, al dan niet met ingesproken audio-berichten om je boodschap (naast 40 emoticons) nog wat extra kracht bij te zetten. Maar als je dan toch wilt bellen, dan kan dat echt niet meer met je oor bij de luidspreker en je mond bij de microfoon. 

Allereerst moet je vooral bellen terwijl je je als een soort snelwandelaar voortbeweegt. Ga je ergens zitten, dan moet je ook zo snel mogelijk weer ophangen; je hebt immers je handen vrij om weer te chatten of te appen. Ten tweede moet je je telefoon op de luidspreker zetten. Zo weet je zeker dat ook je medeweggebruikers/omstanders wel het volledige gesprek kunnen horen en niet slechts één kant van het verhaal. Best sociaal eigenlijk. Je telefoon houd je dus ergens in de buurt van je mond, maar niet te dichtbij zodat je met een goed volume moet blijven spreken en je elkaar vooral de hele tijd net niet verstaat.

Het nut van de luidsprekerfunctie snap ik nog wel. Als je in de auto zit en je carkit werkt voor de zoveelste keer niet (wat bij ons regelmatig voorkomt), dan is het een prima alternatief. Of als je net lekker een ui staat te snijden en je moeder belt, dan kun je toch nog dat gesprek voeren terwijl je twee handen vrij hebt om te koken. Oudere modellen lieten zich iets makkelijker tussen je schouder en oor klemmen, maar nu zijn ze zo dun dat je na drie minuten al kramp krijgt of dat je telefoon wegglijdt en op de grond pleurt of erger: in de wasbak waar je net een sopje had gemaakt.
Ook voor het zogeheten beeldbellen is het een stuk gezelliger dat je elkaar aan kunt kijken, dan dat je iemands oorschelp zit te bestuderen. Best een nuttige functie dus.

Misschien dat bij dat laatste wel de verwarring is ontstaan. Ik heb natuurlijk het voordeel dat ik vanuit mijn jeugd nog weet dat een telefoon aan een snoer, op een vaste plek in huis zat. Het ding was ook een tikkie groter dan de apparaten nu zijn, met als gevolg dat je snel leerde aan welke kant de microfoon zat en aan welke kant de luidspreker. Om elkaar goed te verstaan moest je het één wel bij je mond houden en het ander bij je oor. Verder viel er ook niets te zien, dus de noodzaak om naar je telefoon te kijken terwijl je belde, was er niet. (Deze oude modellen staan heel soms nog in de poppenhoek van een kleuterklas, maar inmiddels worden deze ook overgenomen door oude mobiele toestelletjes). Met de komst van de draadloze telefoon veranderde dit natuurlijk niet en ook niet met de eerste koelkasten van mobiele telefoons.

Maar ja, al jaren is de functie van de mobiele telefoon aan het veranderen. Zoals gezegd wordt er sowieso minder mee gebeld. Appen, chatten, mailen, nieuws en social-media bekijken zijn misschien op dit moment belangrijkere functies. Ook ik maak daar grof gebruik van. Als je elkaar al wilt spreken, dan kan dat dus ook eventueel via face-time of  iets dergelijks (vreselijk, moet je er zelfs dan nog goed uitzien!). Voor al deze doeleinden heb je je mobiel niet aan je oor. Waarom zou je dat dan wel met gewoon bellen doen?
Ook in televisieprogramma's wordt steeds vaker gebeld met de telefoon op speaker. Dit omdat het voor de kijker leuker is om het hele gesprek te horen in plaats van te moeten raden wat er aan de andere kant gezegd wordt. Ik denk dat er inmiddels mensen zijn die het eigenlijk niet meer helemaal weten. Misschien zijn er zelfs wel mensen die zich afvragen waarom er een mogelijkheid is om je telefoon NIET op luidspreker te hebben staan.

Helemaal niet erg allemaal, ik ben gek op ontwikkelingen, alleen jammer dat je dan nu misschien je leeftijd verraadt als je op ouderwetse wijze aan het bellen bent. En misschien kan er vast een nieuw gebaar voor (mobiele) telefoon worden bedacht...

Stotterende bendeleider

Van de week was ik tijdens het eten De wereld draait door aan het kijken. Ik kijk dat eigenlijk vooral voor het onderdeel "de tv draait door" en "lucky tv" aan het einde, maar het quasi interessante gekeuvel is af en toe best prettig. Zo ook afgelopen maandag.

Er was een advocatenkantoor te gast. Dit advocatenkantoor staat erom bekend om vermeende misdadigers en kopstukken uit het criminele circuit bij te staan. Nu komt er binnenkort een documentaire uit om te laten zien dat het bij dit kantoor echt niet alleen om de Ferrari's gaat, maar dat er vooral heel hard wordt gewerkt. Enkele verdachten worden ook in beeld gebracht en DWDD mocht vast enkele fragmenten laten zien. Zo komen we bij Harrie Ramakers. Harrie is de president van motorclub De Bandidos. Deze club staat niet bekend om z'n theekransjes of natuurtripjes en nadat de politie dan ook wapens in de auto van Harrie had gevonden, was een advocaat toch wel handig. En nu zit hij ineens in een documentaire en dat stukje mochten de kijkers alvast zien.

Maar dan gebeurt er iets. Matthijs introduceert het filmpje zodat iedereen zich gaat verheugen op het zien van een boze Bandidos. Maar aan het einde van zijn introductie zegt hij:

"We horen ook dat ie stottert, wat ik toch wel gek, apart vond."

Huh? Ik was een beetje in de war van deze opmerking. Wat is er apart aan stotteren? Het komt niet zo vaak voor, maar er zijn genoeg bekende stotteraars, toch? Of is het raar dat juist hij, de president van de motorclub, stottert? Ik vermoed het laatste. Er werd niet echt op deze opmerking gereageerd en ik denk dat Matthijs zelf misschien ook wel vond dat het toch een wat vreemde opmerking was. Vooral omdat niet veel later Erben Wennemars bij hem aan tafel zat.

Ik wilde het eigenlijk een beetje opnemen voor Harrie. Alsof hij geen goede boze baas kan zijn omdat hij stottert. Of dat er misschien toch nog een rondje extra gestemd is, tijdens de presidentsverkiezingen van de Bandidos:
"Zullen we Harrie kiezen? Ondanks dat hij stottert? Of zouden we dan misschien toch minder serieus worden genomen door de Hells Angels en No Surrender? Wie stemt voor?" 
En toch, toen ik er later over nadacht, merkte ik dat ik het zelf ook minder gek en apart vind dat Erben af en toe blijft hangen, dan dat een getatoeëerde, stoer-uitziende bendeleider dat doet.
Wat een raar vooroordeel eigenlijk. Stotteren zegt namelijk niets over je persoonlijkheid. Mensen die stotteren zijn niet leuker, stommer, dommer, liever, beter, slechter, of minder bedreigend dan anderen.

Stotteren geeft, net als heel veel andere dingen, kennelijk wel een bepaald beeld. Een stotteraar past niet in het plaatje van een onverschrokken bendeleider. Zie je het al voor je?
"A a a a a als je dat nou nnnnnnnnog één keer op d d d d deze manier flikt, dan zzzzzzullen we je eens k k k  k k omen opzoeken!" 
Zo komt dat inderdaad niet echt dreigend over. Maar ja, ik heb dan ook nooit voor de neus van een boze Harrie gestaan. Als puntje bij paaltje komt, denk ik dat ik wel degelijk geïntimideerd ben (en terug stotter uit angst). Daarbij zijn er genoeg stotteraars die tactieken hebben om het stotteren in bepaalde situaties te omzeilen/voorkomen en Harrie gebruikt deze misschien ook wel. Of hij zet het misschien in om mensen een vals gevoel van veiligheid te geven!
Inmiddels zijn we wel gewend aan onze eigen trouwe stotteraars zoals Erben Wennemars, Sanne Hans en Typhoon. Dat zijn ook allemaal niet echt bedreigende persoonlijkheden, misschien dat we het daarmee associëren.

Voor mijn eigen beeldvorming heb ik toch ook wat andere stotterende beroemdheden gezocht. De volgende mensen stotteren ook of hebben gestotterd: Winston Churchill, Marilyn Monroe, Tiger Woods, Ozzy Osbourne, Bruce Willis. Allemaal mensen waar ik in ieder geval niet zo snel aan denk bij het woord stotteren. Of wat denk je van acteur Samuel L. Jackson? Ook een zeer bekend stotteraar. Hij heeft het zichzelf aangeleerd om te vloeken tussendoor. Om de een of andere reden stottert hij dan niet en komt hij juist daardoor als een bad ass over.
Perfect voor een Quentin Tarantino film!

Mijn mening is in ieder geval weer even herzien. Iedereen kan stotteren of je nou verlegen bent of stoer. Word je bedreigd door iemand die stottert? Pas maar op, het kan zo Harrie Ramakers zijn en daar moet je niet mee sollen!!

HATSJOEEEEE

Ach helaas, het was weer zover. De eerste najaarsverkoudheid is een feit. Ik vergeet voor het gemak altijd dat deze fase eraan zit te komen, tot het me overkomt natuurlijk. Het fijne van deze keer was wel dat ik er niet in mijn eentje van hoefde te genieten, maar dat mijn lief de betreffende verkoudheidsfases alvast even een dag eerder voordeed.

Om je een beetje mee te nemen zal ik de fases van mijn afgelopen verkoudheid even doornemen per dag. Mocht je zelf in een beginnende fase zitten, dan kun je vast kijken wat je te wachten staat.

Dag 1
Wanneer het precies begon weet ik natuurlijk niet. Ook kan ik met terugwerkende kracht niet bedenken wie mij heeft aangestoken. Op een zeker moment ben ik kennelijk in aanraking gekomen met iemand die op dat moment zelf misschien ook nog niet wist dat hij of zij iets onder leden had. Ik hoop natuurlijk dat diegene het nog niet wist, anders is het besmetting met voorbedachte rade! En dat is natuurlijk heel onaardig.

Dag 2-3
Nog steeds was er geen vuiltje aan de lucht. Onderwijl zat het virus op een goed moment te wachten om zich te openbaren. En zoals gemeld, begonnen op dag 3 zo'n beetje de klachten bij slachtoffer 1: mijn arme lieve lief. Hoofdpijn, moe en heel veel snot en uiteindelijk toch maar eerder naar huis en naar bed. Och arme, wat zag ze er ellendig uit. Ik  ging ervan uit dat ik gewoon was overgeslagen en zorgde zoveel mogelijk voor mijn lief. Met een ui op haar nachtkastje en haar lijf gedoopt in de dampo gingen we maar vroeg naar bed en hoopte ik dat ze zich snel beter voelde.

Dag 4
Vol goede moed ging ik al wel met een een iets zwaar gevoel in mijn hoofd naar mijn werk. Dat kwam natuurlijk door de slechte nachtrust, omdat ik zo vaak wakker was geniest en de lucht van een mentholuiencocktail mij de hele nacht de adem benam. Mijn lief voelde zich in ieder geval ietsje beter. Maar helaas, na een paar uur gebeurde het: HATSJOEOEOE!
Het kan natuurlijk ook gewoon toeval zijn, veel stof op de werkplek ofzo...of rondzwervende peperkorrels. Bij de tweede nies ging er toch een klein alarmbelletje af. Mijn hoofd was in de tussentijd ook net iets harder gaan bonken en dat draaierige werd toch ook niet minder. Voor de zekerheid toch maar wat afspraken verzetten en vroeg naar huis. Een gezonde maaltijd erin en nog maar eens vroeg naar bed, dan is het zo over.

Dag 5
Ik probeerde mijn ene oog open te doen en besloot me toch nog maar eens om te draaien.
Na een beetje uitslapen sleepte ik mezelf naar de douche. Eenmaal aangekleed ging ik op de bank zitten en toen kon ik eigenlijk niet meer opstaan. Suis in mijn oor, hamers in mijn hoofd, snot in mijn neus, schuurpapier in mijn keel, algehele malaise (waar had ik dat toch eerder gezien en gehoord)...wat doe je dan? Ik had namelijk geen koorts (wat ik echt belachelijk vond van mijn lijf!). Moeilijk dilemma altijd, want geen koorts = toch niet echt ziek. Maar de hele dag praten en mensen in het gezicht niezen leek mij ook geen goed idee. Daarbij kon ik de M en de N niet meer fatsoenlijk uitspreken ("Je boet iets beer articulered, ik kad je diet verstaad" klinkt niet echt overtuigend). Beter maar een dagje thuis in een hoekje op de bank met acht pakken zakdoeken, paracetamol, een laptop met administratie en mijn eigen misère. Gelukkig kreeg ik 's avonds toch ook nog koorts, dat paste beter bij het plaatje. De ui werd van het ene nachtkastje naar het andere verplaatst en ik mocht lekker zelf in het dampobad.

Dag 6
Hè gelukkig, hoewel het snot nog vol in mijn neus zat, waren de overige pijntjes en kwakkeltjes wel veel minder. Ik kon in ieder geval weer werken! Dat thuis hangen had ik ook wel weer gezien. Jammer dat je tegen de tijd dat je ergens aankomt al wel weer kapot bent, maar ik kon me prima door de dag heen slepen. Voor mijn medemens heb ik zelfs nog even uitgezocht of ik nog veel mensen kon besmetten, wat niet zo bleek te zijn.

Dag 7 t/m ?
Tja, dat laatste restje duurt het langst. Dan voel je je verder alweer helemaal prima, maar dan klink je nog als een soort Fran Drescher (zoek maar eens op), met al dat snot in je neus. Best onhandig als logopedist. Nu maar hopen dat de volgende verkoudheid weer even op zich laat wachten.