donderdag 23 april 2020

Revalidatie na de intensive care
gevolgen en begeleiding na beademing
Door het coronavirus liggen op dit moment meer mensen aan de beademing op de intensive care dan ooit. Vaak zelfs meer dan een week. Wat zijn de consequenties van (langdurige) beademing op de ademhaling en de stem.
  • Moe en benauwd. Zelfs na ontslag uit het ziekenhuis is de kans aanwezig dat je nog steeds benauwd bent. Door het lang niet of nauwelijks gebruiken van de ademhalingsspieren zoals het middenrif, worden deze kleiner. Het gevolg is dat ze niet meer optimaal werken en weer sterker moeten worden, waardoor is je snel buiten adem bent of je benauwdheid voelt.
  • Slikken gaat moeizaam. Als je aan de beademing hebt gelegen, krijg je lange tijd geen voedsel binnen via de normale weg. De spieren die je gebruikt om te kauwen en te slikken zijn net als de ademhalingsspieren kleiner en slapper geworden. Kauwen en slikken kosten meer moeite dan voorheen.
  • Heesheid en moeilijk spreken. Door het intuberen (de slang die de luchtpijp ingaat) kunnen de stembanden zijn geraakt met heesheid tot gevolg. Het spreken kan dan erg vermoeiend zijn, zeker ook omdat de ademhalingsspieren ook nog niet op sterkte zijn. Over het algemeen is dit tijdelijk en herstelt dit na verloop van tijd weer, maar soms blijft er heesheid bestaan en kan extra hulp hierbij helpen om dit te verminderen.
In alle gevallen wordt in het ziekenhuis al een revalidatietraject gestart. Zo wordt bijvoorbeeld de hulp van een fysiotherapeut ingeroepen voor het trainen van de nodige spieren of een diëtist gevraagd om te ondersteunen bij het eten en drinken. Toch kan het zijn dat de klachten nog steeds aanwezig zijn bij thuiskomst. Het eerste wat natuurlijk moet gebeuren is uitrusten, uitzieken en het lichaam de tijd geven om te herstellen.
Blijven de klachten bestaan?
Dan is het mogelijk om je aan te melden bij Stem Optimaal, ook online.
Met ademhalingsoefeningen trainen we de ademhalingsspieren en kan controle over de ademhaling worden vergroot, waardoor de benauwdheid vermindert. Daarnaast kan er gericht geoefend worden om de spieren die nodig zijn bij het eten en drinken te verstevigen, waardoor ook het slikken gemakkelijker kan gaan. Mocht ook heesheid een rol spelen, dan geef ik gerichte oefeningen om de stembandsluiting te vergroten waardoor eventuele heesheid kan verminderen. Ervaar je (een van) bovenstaande restverschijnselen? Neem dan contact op voor extra ondersteuning bij je herstel via www.stemoptimaal.nl.
Alet Slokkers-van den Berg
Bronnen: RIVM, IC CONNECT

maandag 13 april 2020

Online vergaderen: tips bij (stem) klachten

"Hoor je mij?" "Kunnen jullie mij zien?" "Wacht, je viel even weg". Vanuit woonkamers, studeerkamers, keukens en slaapkamers klinken dezelfde geluiden.
Hoewel internationale bedrijven er misschien al meer aan gewend zijn, is het voor velen toch net even anders om digitaal met elkaar in bespreking te zijn. Ook komen hierbij nieuwe problemen aan de orde: hoe zorgen we ervoor dat iemand aangesloten blijft als je niet iedereen kunt zien, hoe zorgen we ervoor dat iedereen aan het woord komt en hoe kan ik net zo goed mijn verhaal of boodschap vertellen als ik face-to-face zou doen. We komen vaak anders over op het scherm dan in het echt en de aandachtsspanne is na vier vergaderingen online lager dan offline. Ook hoor ik klachten van mensen dat ze moe worden van het vele spreken. Ikzelf, inmiddels zowel als docent als stemspecialist, zit er ook helemaal in en heb wat tips op een rij gezet voor je.


Eerst een plaatje van mijn eigen werkomgeving: de keukentafel!

Hier vijf tips die helpen om ook online je punt te kunnen maken en tegelijkertijd gezond je stem te gebruiken.

1. Zorg voor een goede houding
Ineens aan een te hoge keukentafel werken, toch een beetje op de bank hangen tijdens een gesprek of we zitten voorovergebogen in onze laptop omdat we denken dat we het beter kunnen horen. De houding is anders achter een scherm dan in een echte vergadering of bespreking. Juist nu blijft het, zeker als je zelf aan het woord bent, belangrijk om goed rechtop te zitten. Een rechte houding zorgt ervoor dat we met een goed verdeelde spanning kunnen spreken. Daarnaast zul je met deze rechte en actieve houding meer variatie in je stem gebruiken en gaat men over het algemeen als vanzelf duidelijker articuleren. Een goede stoel en het verhogen van je scherm, zodat je niet naar beneden hoeft te kijken, kunnen hierbij helpen. Het kost je zo minder energie, terwijl je er juist wel energiek en actief uitziet.

2. Praat niet te hard
Als het geluid slecht is van jezelf of van anderen, zijn we vaak geneigd ineens luider te spreken. En voor luider spreken moeten we ons meer inspannen. Zonde van de energie! Zorg dat je met een headset inbelt. Het omgevingslawaai valt dan meer weg, waardoor je de ander beter hoort, en de ander jou ook beter kan horen. Hoef jij niet zo je best te doen. Onthoud ook: als de verbinding slecht is, zorgt luider spreken er echt niet voor dat dit weer beter wordt.

3. Gebruik je (stem)expressie
Nu een deel van de non-verbale communicatie niet meer zo vanzelfsprekend is, zul je op een andere manier de aandacht vast moeten houden. De interactie is anders en veel minder direct. Je moet dus roeien met de riemen die je wel hebt. Ben je aan het woord? Maak meer gebruik van variatie in je stem en maak bewust gebruik van pauzes om woorden te benadrukken. Ook ben je misschien niet meer helemaal in beeld, waardoor bepaalde ondersteunende gebaren minder goed opvallen, maar je gezicht is vaak wel goed in beeld. Zet dus gerust je mimiek in, zo hoeft jouw stem niet al het werk te doen.

4. Maak vooraf afspraken
Bij de meeste online vergaderprogramma's is het niet altijd mogelijk om bij iedereen in beeld te hebben. Normaal hebben we hier non-verbale communicatie voor (oogcontact zoeken, hand opsteken, knikken) om aan te geven dat je in wilt breken of wilt reageren. Online is dit dus niet altijd mogelijk. Om ervoor te zorgen dat iedereen aan het woord kan komen is het zodoende handig om vooraf afspraken te maken. Dit kan inhouden dat er wat vaker een rondje wordt gedaan om te reageren, of dat er vaker gevraagd wordt of iemand nog iets toe te voegen of te vragen heeft en vooral: val elkaar niet zomaar in de rede.

5. Neem voldoende pauzes tussendoor
Online werken is veelal de hele dag naar je scherm kijken, typen en op een stoel zitten. Dit kost ons veel energie en een hele dag zitten is niet optimaal. Zorg dus voor wat onstpanningsmomenten. Pak uitgebreid een kopje koffie en doe ondertussen wat rek en strek oefeningen. Ga even rustig boodschappen doen in je pauze en geniet heel bewust van de buitenlucht. Zorg er vooral voor dat niet alle online afspraken achter elkaar gepland staan. Drink daarnaast voldoende water of thee om de stem gesmeerd te houden.

Wil je meer tips and tricks voor effectief (online) stemgebruik of professioneel spreken? Neem contact op voor een sessie: online uiteraard. Kijk voor mee informatie op www.stemoptimaal.nl.


Alet Slokkers-van den Berg

woensdag 23 mei 2018

Ik zag twee hommels!

Dit jaar heb ik er één: een goed doel! Normaal ben ik niet zo erg van goede doelen. Ik bedoel daarmee dat ik graag help, wel eens een loopje/tochtje doe of een bergje op wandel en ik ben ook de beroerdste niet om een x bedrag over te maken, maar echt vanuit mezelf komt het dan niet.

Tot nu...ik merkte het een paar weken geleden. Ik ging ineens dingen posten, mensen aanspreken, ik ging activiteiten doen ter promotie van mijn goede doel: De Bij!
Het is zelfs zo dat ik inmiddels bij de bijenbrigade zit! Ik zou het liefste bij de hommelbrigade zitten, maar die bestaat (nog) niet. Omdat de hommel dan familie van de bij is, vind ik het zo ook goed.
Ik word echt hysterisch blij als ik er eentje zo zie hummen en zweven. "Als een langzaam botsautootje" zou mijn broer zeggen.

Voor de mensen die zich afvragen waarom dan al die actie, ga gewoon in de tuin zitten?
Het gaat helemaal niet goed met de kleine beestjes. Op verschillende sites is te lezen dat het aantal bijen (en hommels) vreselijk laag is. Zo laag zelfs dat het niet zeker is of de bij en al zijn soorten er over een paar jaar überhaupt nog zullen zijn.

Ik vind dat dus heel erg. Behalve dat ik een bij en zeker een hommel heel erg gezellig vind, zijn ze ook nog eens ongelooflijk nuttig. In Amerika en China zijn ze zo ver dat er heuse bijenboeren langs alle fruit- en bloembedrijven gaan, want er zijn al te weinig bijen voor natuurlijke bestuiving.

Maar we kunnen thuis wel zelf iets doen om te helpen. Daar werd ik zo blij van dat ik meteen aan de slag ben gegaan. Tot grote vreugde van mijn lief. Zij weet immers dat ik eigenlijk een hele grote hekel aan tuinieren heb. En dus heb ik dit jaar bloembommetjes gemaakt om deze in Rotterdam te verspreiden, zijn in onze tuin bloemen gezet waar de bijen blij van worden, hebben we een bijenhotel in de tuin, ruimen we niet meer alle blaadjes van de grond zodat bijen en hommels ook daar kunnen schuilen als ze dat willen en leg ik aan mijn buurtkinderen uit dat bijen niet eng zijn, maar juist belangrijk.

Gelukkig zijn er steeds meer mooie en leuke initiatieven die aandacht hebben voor de bij. Zo bedacht een vriendinnetje van mij het project "tegeltuintje", hebben natuurmonumenten en ook greenpeace een bijenbrigade opgericht en zijn er in steeds meer tuinwinkels ook aparte afdelingen met planten en bloemen die bijen en vlinders aantrekken. Ondertussen ben ik ontzettend druk met onze eigen (tegel)tuintjes. Hopelijk hoor ik binnenkort vrolijk gezoem en zie ik weer vrolijk dansende bijen en langzame botsautootjes in mijn tuin. Gisteren zag ik twee hommels. Gelukkig, ze zijn er nog...



P.S. Wil je ook iets doen? Behalve het helpen van de bij en de hommel, krijg je ook nog eens een tuin vol bloemen! Let er wel op dat je zaadjes, plantjes en bloemen koopt die zeker weten onbespoten zijn. Meer tips vind je hier.

woensdag 24 januari 2018

Zelfstudie: zenuwen en stress

Momenteel houd ik me vanwege mijn opleiding gezondheidspsychologie bezig met stress. Super interessant! 
Nu schijnt het zo te zijn dat alle stresssoorten, dezelfde lichamelijke processen op gang brengen. Allerlei hormonen schieten door je heen, waardoor je lijf denkt: WAAAAAAAAAAAAAH! Afhankelijk van hoe stressvol de situatie is natuurlijk. Soms denkt een lijf alleen Wah! en is het al goed of verandert het zelfs in een Wow! omdat het toch heel leuk is. Of dat nou vanwege een heftige zwemwedstrijd is, een gesprek waar je tegenop ziet, maandenlang onoverzichtelijke drukte of een spannende achtbaan: dezelfde stofjes zorgen voor een lichamelijke reactie. Wat gebeurt er bijvoorbeeld met mij als ik zenuwachtig ben? Klopt het met mijn verwachtingen van tevoren en wat zou ik kunnen doen om het te verbeteren? Ik was mijn eigen studieobject want de maand januari stond bol van de zenuwslopende situaties: perfect! Een samenvatting:

1. Training geven.
Verwachting: redelijke spanning, maar door voorbereiding en oefening wel goed te doen. Als de groep maar leuk is......
Resultaat: een tikkie nerveus maar dit zakte snel weg. Ik heb het inmiddels al vaker gedaan en weet dat ik het kan, dat helpt. De groep was leuk, we hebben gelachen: missie geslaagd!
Leer voor de volgende keer: trainen, dat kan ik wel en door de relaxte sfeer was er een goede binding met de groep. Volgende keer weer!

2. Altviool aanvoeren weekend opera Utrecht
Verwachting: behoorlijk spannend, maar ik speel al 20 jaar altviool, dus het zal wel goed moeten komen. Er zit een heel klein stukje solo-begeleiding in, maar ach. Goed studeren, lekker doorspelen: het moet goed komen. (verwachting vijf minuten voor solo: KUT! DAT KAN IEDEREEN HOREN, hoezo moet ik dat alleen spelen, als ik maar geen trilstok krijg, als ik maar geen trilstok krijg, als ik maar geen trilstok krijg, ik ben hier echt niet voor gemaakt).
Resultaat: Aanvoeren ging redelijk, maar die solo: hoge ademhaling, gespannen spieren, trillende handen, suizende oren, mijn lijf was in opperste stress geschoten en kwam er niet meer uit. Ik kon mijn stok niet meer op de snaar houden van het trillen: heel Vredenburg zag mij langzaam sterven van ellende op het podium.
Achteraf bleek dit laatste absoluut niet zo te zijn overgekomen. " Wat heb je een mooie toon! Wel een beetje zacht"  was vooral het commentaar.
Leer voor de volgende keer: je eigen stressbeleving komt vaak niet overeen met hoe je overkomt op anderen. Mezelf de stress in kletsen is gelukt, ik stierf van de zenuwen: niet meer doen!

3. Aankondigen halve finalisten Davina van Wely
Verwachting: mmmmm nog nooit gedaan, moet ik dat eigenlijk voorbereiden? Ik sta daar toch voor een zaal met mensen. Nou ja, we zien wel. Voor de deelnemers is het veel spannender dan voor mij. Een beetje namen opnoemen, hoe moeilijk kan het zijn?
Resultaat: Dat is onwijs leuk! Hoe meer ik aankondigde hoe meer plezier ik erin kreeg! Leuk ook om de deelnemers juist op hun gemak te kunnen stellen door een rustige aankondiging. 
Leer voor de volgende keer: niet alles hoef je voor te bereiden, ik kan dus improviseren en daar word ik juist niet zenuwachtig van. 

4. Zingen vastenavondconcert "in de nek van mijn vader".
Verwachting: Tjonge, het zingen van een eigen tekst en dan ook nog in het Nederlands, hoeveel meer impact heeft dat op mezelf? Als ik maar niet volschiet...dat zou gênant zijn, nou ja eigenlijk helemaal niet natuurlijk, maar toch. Ik denk dat ik wel echt super zenuwachtig ga worden. Gelukkig heb ik het al een paar keer voor de mensen zelf geoefend, dus helemaal nieuw voor publiek is het niet. Maar mijn hele schoonfamilie en mijn ouders zitten wel in de zaal, aan de andere kant speelt mijn liefste naast me mee..het kan alle kanten opgaan! 
Resultaat: Wat een te gekke ervaring. Ik zat er helemaal in. Wel wat gezonde spanning, maar daardoor heel alert. Ik kon doen wat ik wilde. Zo fijn om controle te hebben. Het biertje vooraf hielp wel om het randje eraf te halen, maar dat is zeer waarschijnlijk psychisch. 
Leer voor de volgende keer: oefening baart kunst, ook voor publiek. Wat is zingen toch leuk! 

Vier verschillende situaties met zenuwen en vier verschillende reacties van mijn hoofd en lijf. Mooi hoe dat toch allemaal werkt! Hieronder footage van mijn laatste zelfstudiesituatie:




woensdag 3 januari 2018

Hup met die beentjes...

Mijn verwaarloosde schoentjes, tot vandaag!
Na de kerstdagen en alle nieuwjaarsfestiviteiten was het weer eens tijd voor de weegschaal. Met één oog dicht keek ik gespannen naar de eindstand: 2 kilo erbij...zucht...
Niet heel erg hoor, maar er zijn wel grenzen. Helaas weet ik dat het er tegenwoordig echt minder snel af gaat. Waar ik vroeger gewoon een weekje of twee wat meer op het eten kon letten, moet ik nu meer uit de kast halen: mijn sportschoenen om precies te zijn.

Sporten is niet mijn lievelingsbezigheid. Sterker nog: ik word vaak al chagrijnig van het idee. Maar ja, ik weet ook dat het wel goed voor me is en ik weet dat het voornamelijk helpt om die twee kilo er weer af te krijgen. Maar endorfinen die vrijkomen? Die doen het bij mij heel slecht. Ik ben zelden euforisch tijdens het sporten, ik voel vooral lichamelijke ongemakken. Een paar keer is het wel gebeurd. Zoals bij het wielrennen afgelopen zomer.

Zo fietsten we de "Mont du Chat" op, een berg in de Franse Alpen. Dat was eigenlijk een foutje, want de makkelijke route die we bedacht hadden, was afgesloten en aangezien mijn lief absoluut niet dezelfde weg terug wilde, zat er maar één ding op: de berg over en via de andere kant naar onze camping fietsen. We hadden op dat moment ongeveer 50 km in de benen. “De weg naar de top is maar dertien kilometer” vertelde ze overtuigend. “Wel met een continu stijgingspercentage van  minimaal 10 %, maar dat valt echt wel mee in de praktijk en het is toch een stoer verhaal?”
Ik vond het een top idee (NOT!).

Precies op die berg heb ik denk ik voor het eerst een endorfine kick gekregen. Na de eerste twee kilometer heb ik mijn lief laten weten dat ze maar lekker vast vooruit moest gaan. Ik was op dat moment buiten adem en begon onredelijk boos te worden op de situatie. Mijn besluit stond wel vast: ik laat me niet kennen, ik ga ook niet terug! Ik doe het op mijn manier!

Vier uur later (vier uur!) kwam ik vloekend, tierend, hijgend en puffend boven. Ik ben wel twintig keer afgestapt om op adem te komen, maar dat maakte me niets uit. In die vier uur was ik helemaal alleen met af en toe een fietser of automobilist, die me bemoedigend of juist meewarig toeknikte, en met alles wat in mijn hoofd omging. Ik heb gescholden, gevloekt, gehuild, ik heb het opgegeven, mezelf toch weer moed in gepraat, ik heb liedjes bedacht, ik heb rekensommen gemaakt (een ontzettend goede afleidingsmanoeuvre, ik kan namelijk niet rekenen), ik fantaseerde wat ik allemaal ging doen in mijn leven, en wat ik nooit meer wilde doen (deze berg op fietsen), ik bedacht wat een gaaf verhaal het zou zijn dat juist dit kleine, berg-hatende meisje op de eerste dag van de vakantie deze monsterberg over is gegaan, maar uiteindelijk dacht ik alleen maar: "links, rechts, links, rechts" en zo kwam ik uiteindelijk boven.

uitzicht op de Mont du Chat

Bovenaan was het prachtig en moest ik van twee Australische jongens toch echt op de foto, want het was niet niks.Voor het eerst was ik echt trots op een sportprestatie. En hoewel ik op alle segmenten van Strava (tja, je moet alles natuurlijk wel bijhouden en delen met je mede-sporters in een app) de allersloomste, allertijden op die hele berg ben, bedacht ik me ook dat ik een van de weinigen ben die überhaupt de Mont du Chat is op gefietst.
De rest van de vakantie ben ik vele andere kleine bergen op gefietst, met als toetje " le Grand Colombier". Niet dat ik nu elke keer fluitend de berg op reed, maar wel met meer vertrouwen dat ik de top zou halen.

En nu is het januari en heb ik eerlijk gezegd alweer even niets gedaan. Tot ik vandaag dus vol goede moed mijn hardloopschoenen uit de kast trok. Het was één grote ellende. Maar ja, zonder conditie en spieren kom ik die bergen in de zomer niet op. Dus daarom ga ik toch maar weer braaf elke week afzien. De oefentochten staan al in de planning. Allemaal met het oog op mijn gezondheid, twee kilo eraf, een fit lijf en het euforische gevoel wat ik hopelijk in de zomer na een bergrit wel weer ga voelen. Nog even doorzetten...



zondag 31 december 2017

Gelukkig nieuwjaar!

Het is al bijna zover! Over niet al te lange tijd start een nieuw jaar. De kinderen hier in de buurt hebben zo te horen bijna al hun vuurwerk er doorheen gejast en de eerste oliebollen van de buren stonden net op de stoep (zo gaat dat bij ons).
Vol geknal en geproost zal straks 1 januari 2018 beginnen. En ook al weet ik dat 2 januari de dagelijkse beslommeringen zich meteen weer voortzetten waar ze op 31 december 2017 zijn geëindigd, toch ontkom ik er niet aan om het jaar te overdenken. Een tikkie nostalgisch (weer een jaar voorbij) maar ook altijd weer leuk. En hoewel er in de wereld natuurlijk genoeg vreselijke dingen aan het licht zijn gekomen en zijn gebeurd, kijk ik persoonlijk terug op een geslaagd jaar.

Ik verbaas me er altijd over hoeveel er gebeurt in zo'n jaar, maar ook hoeveel dingen er niet gebeuren. Zo heb ik nog steeds geen nieuwe fiets, is mijn administratie ook nog steeds niet helemaal op orde, heb ik geen kwarttriatlon gedaan (want dat zwemmen moet nog steeds flink geoefend worden), spreek ik niet perfect Frans, heb ik (nog) geen 30 miljoen gewonnen en dat al helemaal niet op mijn bankrekening staan en ben ik nog steeds geen wereldberoemde zangeres. Eerlijk gezegd denk ik dat ik volgend jaar precies om deze tijd misschien wel een nieuwe fiets heb (die dan al niet nieuw meer is), maar dat de rest van het rijtje nog steeds hetzelfde is gebleven. Helemaal niet erg! Je moet wat te dromen hebben, toch?

Wat het jaar dan wel heeft gebracht? Mijn eigen Stem optimaal heeft steeds meer vorm gekregen, ik heb allemaal trainingen mogen geven, ik mocht naar een heus gala, ik ben de Mont du Chat op gefietst, ik ging helemaal alleen naar een congres in het buitenland, ik heb ontdekt dat ik schrijven heel erg leuk vind en ik ben begonnen met studeren.Voor mij was het een inspirerend jaar, waar ik mijn eigen grenzen heb verlegd en nieuwe dingen in gang ben gaan zetten die de volgende jaren hopelijk nog meer vorm gaan krijgen! Daarnaast heb ik veel nieuwe mensen ontmoet en zijn er natuurlijk ook mensen die ik minder heb gezien, mensen die ik de jaren ervoor weinig heb gezien en nu juist weer heel veel. Ook denk ik terug aan fijne, mooie uit de hand gelopen borrels (after-concert-bar, wie bedenkt dat?), spontane bierfestivals en al mijn lieve vrienden die ik nog meer ben gaan waarderen.

Ook in mijn omgeving heb ik mooie en stoere dingen gezien. Zo heeft mijn ene broer ineens een andere baan, rent hij voor de lol minimaal een halve marathon per week en ziet hij er supergoed uit. Mijn andere broer heeft zijn leven op zijn kop gezet door te doen wat hij eigenlijk altijd al leuk vindt: een opleiding tot kok! Ik heb hem in tijden niet zo blij gezien. Mijn vader stort zich sinds kort actief op het verbeteren en adviseren van duurzaamheid in woningen (onze eigen energiefreak).
Mijn allerliefste heeft dit jaar laten zien dat de rol van directeur haar op het lijf geschreven is, terwijl ze daarnaast ook nog gewoon een andere opdrachtgever heeft. Het Nederlands Vioolconcours wordt vast en zeker een groot succes. En hoewel het nu een beetje druk is, zorgt ze ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is. Ik ben ongelooflijk trots op allemaal!
Een grote les in bovenstaande vind ik: welke leeftijd je ook hebt, wat je ambities misschien ook waren, je kunt het gewoon omgooien en helemaal anders doen.  Ik ben gek op zo'n flexibele kijk op het leven.

Nu we dan toch bezig zijn. Wat zal er komend jaar gaan gebeuren? Een klein inkijkje in mijn toekomstplannen:
- nieuwe fiets kopen
- weekend opera Utrecht: Tosca
- eindelijk weer zingend het podium op in Bergen op Zoom
- nog meer trainingen geven met Stem optimaal
- een eigen locatie voor Stem optimaal in Rotterdam!
- mijn eerste tentamens voor gezondheidspsychologie
- mijn eerste ma-do weekend (moeder dochter weekend, iemand nog leuke ideeën voor een stad?)
- mijn eerste zwemtrainingen (OMG)
- mijn eerste mini triatlon in Schotland (OMG OMG)
- tourtochten in Nederland en omstreken (das met de racefiets)
- heel veel muziek maken

Ik kijk er al wel naar uit! Maar voor nu, eerst:




De allerbeste wensen voor iedereen! Dat 2018 een mooi jaar mag worden.

dinsdag 19 december 2017

It's the most wonderful time...

Het is weer zover! De Sint en de pietendiscussie zijn alweer even het land uit, mijn verjaardag (oeps nog gefeli, ja joh superbedankt!) is weer voorbij en dan is het nu tijd voor KERST!

De boom kopen we natuurlijk op tijd. Zodra de stoomboot achter de horizon verdwenen is, sleurt mijn lief me naar de dichtstbijzijnde Nordmann-dealer waar we maar liefst twintig bomen uitvoerig bekijken en opmeten en er een meenemen die achteraf veel te groot is. Geeft niets, we klimmen via de bank wel naar de keuken! Bij thuiskomst wordt de radio direct aangezet op "the christmas station". En zoals ze daar zo mooi zeggen: jullie tuigen de boom op, wij zorgen voor de muziek. En hoe!

Ik ben altijd gefascineerd door de liedjes die er voorbij komen: zo is Eartha Kitt openlijk op zoek naar een tijdelijke sugardaddy (geen idee hoe dat jacht door de schoorsteen past), is het onduidelijk of Ariana Grande nou ieder jaar verliefd wordt op de kerstman of iemand die met hem meereist, weten we nog steeds niet zeker of ze nou in Afrika al wel weten dat het kerst is en wenst er altijd weer iemand dat hij thuis zou zijn met kerst (dub a dub a dum dum, dub a dub a dum, dub a dum dum dub a dum, dub a dub a dum). En als we voor de vijfentwintigste keer "all I want for christmas" hebben gehoord, dan weten we zeker dat het bijna kerstvakantie is!

Hoewel ik er altijd vanaf de zomervakantie naar uitkijk, blijkt die vakantie rondom kerst ieder jaar een soort fata morgana te zijn. Ik verheug me altijd op anderhalve week bijkomen, familie, relaxed een beetje thuis werken, wijn, lachen en vrolijkheid. Maar puntje bij paaltje is de periode voor, tijdens en erna eigenlijk een soort hardloopwedstrijd met een borrel in je hand in kersttrui en glitttertenue. Niks geen vakantie! Niks niet uitrusten niet! Kapot moe het nieuwe jaar in!

Het startschot begint komende zaterdag. In deze volgorde zullen we doorwerken naar 2 januari:
boodschappen doen voor het kerstdiner, kerstborrel buren, met teveel wijn op naar bed, de vergeten boodschappen doen voor het kerstdiner, teleurstellende voetbalwedstrijd, snel slapen,  kokenkokenkoken, kersttrui aan, eten, teveel wijn drinken, moe en proppienokkievol naar bed, ontbijt maken voor de familie, racen naar de volgende familie, eten, teveel wijn drinken, moe en proppienokkievol naar bed, ontbijten, familiebezoeken (hoi oma!), naar huis, kersttrui uit, radio omzetten van sky naar radio 2, opruimen, boodschappen doen of restjes opeten, slapen, thuis werken (hoeraaa achterstallige administratie), slapen, woefside story, slapen, studiestress, SOG (te gek, dat mag weer!) en toch maar studeren, thuis werken, slapen, gestrest winkelen, slapen, thuis werken en studeren (shit, in februari al tentamen!), Bohemian Rhapsody of Hotel California mee blèren, GELUKKIG NIEUWJAAR!!!, proost, zoenen, oliebol eten, teveel champagne drinken, moe, slapen, uit bed rennen, familie bezoeken, andere familie bezoeken, met teveel wijn weer naar bed, slapen,  HOERA! 2 januari! Dan heb ik precies nog twee dagen voordat ik weer mag werken.

Ach druk, maar wel met de liefste mensen om me heen. Weet je wat? We doen het volgend jaar precies weer zo!

Revalidatie na de intensive care gevolgen en begeleiding na beademing Door het coronavirus liggen op dit moment meer mensen aan de bea...